Beste Anoniem, Gisteren heb ik voor het eerst deze site gevonden, zoekende naar een antwoord op een medische vraag van mij. Ik las je verhaal. De reden dat ik toch wilde reageren is dat ik het meegemaakt heb met mijn moeder, zij had ziektevrees, oftewel hypochondrie. Zelf vind ik ziektevrees een vriendelijker woord. Mensen onderschatten deze aandoening. Ik vind dit erg voor jou, want dit is een lijdensweg an sich. Mensen met hypochondrie voelen echt iets, weten zich geen raad meer en ondergaan soms doodsangsten. Wat je vaak tegenkomt is onbegrip van de omgeving, daarbij heeft het woord in onze maatschappij een negatieve klank en betekenis; "wat je hebt is allemaal van psychische oorsprong en dus niet echt". Gevolg voor diegene met deze aandoening; voelen zich niet serieus gehoord bij een klacht, voelen vaak haarfijn aan dat ze weer veroordeeld worden "daar komt hij/zij weer...wat voor klacht zal het nu zijn?" Tijdens het opgroeien met mijn moeder vond ik het moeilijk om dit mee te maken, de medische encyclopedie lag altijd op de salontafel, de weg naar de huisarts, de angst dat er iets ernstigs is, de geruststelling die volgde, werkte maar even. Haar hele leven stond in het teken van ziek zijn. Ik zag de ergernis van de huisarts in zijn ogen naar mijn moeder toe, niets (geen enkele klacht) werd meer serieus genomen, zelfs een griep werd psychisch genoemd. Dit is geen grap helaas. Het grote nadeel met deze aandoening is dat mensen je niet (altijd) meer geloven. En als er dadelijk echt iets is; wordt het weer afgedaan als zijnde "niet echt". Mijn moeder had haar hele leven serieuze rugklachten, nooit werd er een rontgenfoto gemaakt, of verder onderzoek. Op de leeftijd van 76 jaar (in 2013) werd voor het eerst een mri gemaakt bij mijn moeder. Deze verwijzing kreeg mijn ma alleen omdat er toevallig een vervangende arts was die dit wel serieus nam. Bleek een ernstige hernia, mijn moeder moest geopereerd worden of ze zou verlamd raken. De chirurg vertelde na de operatie dat dit al een hele oude hernia was, hij sprak over compleet ingekapseld. Dit vind ik dus het erge aan dit, er kan wel degelijk iets zijn, maar door de hypochondrie werd mijn moeder nooit geloofd. Een simpele rontgenfoto nog niet eens. Het hele verhaal is te omvattend, niet neer te schrijven en dat is ook niet mijn bedoeling. Mijn bedoeling is om je iets van steun te geven met dit verhaal; als jij echt het gevoel hebt dat er iets niet klopt; bestaat er niet een mogelijkheid voor jou om een onafhankelijke arts die niets van jouw hypochondrie afweet, jou een goeie totale medische checkup te geven? Hiermee bedoel ik; dan is er geen vooroordeel, iemand kijkt met een soort van schone lei naar jou, dan kun je tenminste dingen uitsluiten. Het kan zijn dat er iets is. Dan heb je duidelijk wat er aan de hand is, kan er iets aan gedaan worden. Maar als uit dit onderzoek blijkt dat alles in orde is, spreek dan met jezelf af dat dit dan ook echt zo is, dat alles goed is met jou. Elke keer dat je weer wat voelt, pak dan deze diagnose, als een steun, als hulp voor jezelf, voor gemoedsrust. Dat zou ook een vorm van geruststelling voor jou kunnen zijn. Wat betreft mijn moeders hypochondrie; in het laatste jaar van haar leven (ze is er niet meer, helaas, ze mocht 84 worden), ben ik erachter gekomen waar de oorsprong ligt. Mijn moeder had niet de kennis of het inzicht wat dit was, ziektevrees. Heeft dit nooit begrepen, haar hele leven niet, jammer genoeg. Jij staat er voor open en begrijpt het ook nog, daar wil ik jou een heel groot compliment voor geven. Dat is heel wat, vergis je niet, je kunt hiermee nog aan de slag. Hypochondrie heeft altijd een oorsprong; vind die van jou, en je kunt bouwen aan een betere kwaliteit van leven. Ik gun, wens, hoop dit voor jou, dat je beseft dat je mag zijn, dat je mag leven, dat je niet bang hoeft te zijn, dat jij je eindelijk veilig mag voelen. Lieve groet, Lian.