Toen ik 17 was werd mijn haar steeds dunner. Een jaar later werd de diagnose Lichen Planopilaris vastgesteld. Dit is een redelijk zeldzame haarziekte waarbij mijn lichaam de haarzakjes aanvalt (auto-immuunziekte). Door de ontsteking vallen mijn haren uit en kunnen niet meer opnieuw terug groeien.

De oorzaak van deze ziekte is onbekend. Waarschijnlijk wordt het veroorzaakt door een ongewone reactie van het lichaam/afweersysteem op bepaalde geneesmiddelen, infecties en overmatige stress.
Ik weet dat op mijn 17e mijn haren (toen nog ongemerkt) gingen uitvallen ik te maken had met een periode van veel stress door een bepaalde gebeurtenis. Ik had ook last van een hersenschudding, bijna geen slaap, vermoeidheid en langere tijd een te lage gehalte vitamine D. Een maand/twee maanden daarvoor was ik in een hele korte periode veel te veel afgevallen met gevolg ondervoeding, ondergewicht en bijkomende klachten. Bij mijn diagnose bleek ook dat ik een allergie heb voor schuimmiddelen, wat ook in shampoos zit. Ik had al langere tijd ongemerkt een rode hoofdhuid die niet is behandeld.

Ik denk dat al deze dingen de oorzaak van het ontstaan van mijn haarziekte is geweest. Ik ben nu 22 jaar en heb mezelf jaren lang de schuld gegeven van de haarziekte, omdat ik dacht dat als bovenstaande dingen niet waren gebeurd, beter voor mezelf had gezorgd ik geen haarziekte had gehad. Soms spelen deze gedachtes nog steeds af in mijn hoofd. Had ik mijn haarziekte kunnen voorkomen, of is het simpelweg pech hebben?

Ik vraag me nog wat af. Er zijn mensen die een hele lange tijd mentale en fysieke problemen en klachten hebben: heel veel stress, slecht voor zichzelf zorgen, misschien wel alcohol en drugs problemen hebben enz enz. Ik vraag me af waarom bij bijvoorbeeld deze mensen geen haarziekte ontstaat. Weet iemand wat de reden kan zijn dat de ene persoon wel een haarziekte krijgt en de andere persoon niet? Zijn er bepaalde factoren voor, een onderliggende zwakte en prikkel? Ik denk hier vaak over na.

Het leven met een haarziekte is mentaal erg moeilijk. Het dragen van een haarstukje bied in veel opzichten al verlichting. Toch blijft het moeilijk en hoop ik dat ik mijn haarziekte en de oorzaak ervan kan accepteren en een plekje kan geven. Je voelt je vaak alleen hierin, helemaal door de grote taboe die onder haarverlies valt en mijn jonge leeftijd.