Duizeligheidsaanvallen, onbekende oorzaak, al sinds dat ik kind ben.

Ik denk dat je toch een hartig woordje met je huisarts moet gaan praten. Je moet dit zo niet accepteren. Laat je verwijzen naar een neuroloog. Als je huisarts niet meewerkt, neem dan een andere huisarts.

Beste RS,
Ik ben geen arts maar gespecialiseerd in hoe je via je denken (in woord en beeld en in tijd) bewust en vooral onbewust heel veel invloed uitoefent op de cellen in je lichaam.
Je schrijft dat jouw hart en evenwichtsorgaan goed onderzocht zijn en in orde zijn bevonden. In elk geval gefeliciteerd daarmee!
Je schrijft ook dat je die duizeligheidsklachten voor het eerst beleefde op je 8/9/10de jaar.
En dat die duizeligheidsklachten meer zijn geworden en vaker optreden, en dat het je opvalt dat ze ontstaan tijdens de combinatie van beweging en angst/stress.
En je schrijft dat je broer soortgelijke verschijnselen vertoont, in mindere mate.
Ik heb een paar vragen voor je.
Heb jij vertrouwen in de werking van je lichaam?
En in hoeverre ben jij je ervan bewust dat je – en heel begrijpelijk op grond van je ervaringen en belevingen – onbewust veel en vaak je aandacht richt op het ongemak dat je verwacht dat gaat komen?
Ik weet vanuit mijn pijn-verminderen-praktijk dat niets pijn zo intens kan maken dan de angst dat die pijn er morgen en overmorgen ook nog zal zijn.
Door alles wat je schrijft, vermoed ik dat je een zachtaardig en heel gevoelig mens bent, gevoelig voor suggesties en veel en vaak in gedachten. Klopt dat?
Duizeligheid, die artsen niet kunnen verklaren, kan ook twee andere oorzaken hebben.
De eerste oorzaak is psychologisch van aard. Bijvoorbeeld ten gevolge van een verlies van een geliefde door scheiding of de dood, of ten gevolge van niet gehoord en niet gezien worden, ten gevolge van niet erkend worden in wie je bent of wat je doormaakt. Of – iets minder makkelijk te begrijpen – ten gevolge van familiekwesties of -geheimen.
De tweede oorzaak is neuro-fysiologisch van aard. Die oorzaak heeft dus met je brein en zenuwstelsel te maken en met de reacties van je lichaam op je brein en zenuwstelsel. Dat gebeurt bijvoorbeeld wanneer je veel over je kwestie nadenkt, over de oorzaken, over de vervelende gevolgen, over de onmacht van artsen, en veelvuldig praat over je symptomen. En het kan ook een conditionering zijn waarvan het ontstaan door niemand opgemerkt is.
Heb je ooit ervaren dat je brein en lichaam uit zichzelf, automatisch, aangaan en gaan werken? Ik bedoel, dat die duizeligheid optreedt zonder duidelijk aanleiding van beweging of angst en stress? Hoe meer je denkt over je symptomen en stemmingen (in woord en beeld en ook in de tijd: “Zal ik dit mijn hele leven blijven houden?”), hoe groter de kans wordt dat die symptomen en stemmingen zullen verschijnen.
Met vriendelijke groet, Tura Gerards

Beste Tura Gerards,
Bedankt dat u de tijd genomen heeft om te antwoorden!
Ik ben mij er zeer bewust van dat de angst om een aanval te krijgen, zeer meewerkt in het krijgen van zo’n aanval. Dat gebeurd daarom ook steeds vaker. Ik krijg duizeligheidsaanvallen ook vaak zonder enige vorm van symptomen vooraf. De vraag is hoe ga ik dit aanpakken? En kan ik het vanaf de wortel stoppen?
Met vriendelijke groet,
RS