Nachtmens? Verschoven dag/nacht ritme? Erfelijke aandoening?

Zo lang als ik mij kan herinneren ben ik ‘s nachts tot laat wakker en ‘s morgens heel erg suf tot een uur of 2 ‘s middags. Kan me vanuit mijn vroege jeugd nog goed herinneren dat ik altijd wakker lag in bed en mijn ouders vaak naar bed hoorde gaan. Op een gegeven moment ben ik zelfs gaan faken dat ik sliep als ze kwamen kijken omdat mijn moeder geïrriteerd reageerde als ik nog wakker was.’s morgens kwam ik mijn bed maar moeilijk uit. In de puberteit is dit allemaal nog veel erger geworden.

Nu ben ik inmiddels achteraan in de twintig en heb nogsteeds hetzelfde probleem.
Mijn man jammer genoeg ook, dat was ‘vroeger’ juist erg fijn, maar nu was het handig geweest als hij een vroege vogel was.

Het maakt niet uit hoe veel wekkers ik zet, ik zet ze onbewust uit als ze naast het bed staan. De wekker aan de andere kant van de kamer heb ik ook een tijd geprobeerd. Maar omdat ik orthostatische hypotensie heb ben ik daardoor al een aantal keren flauwgevallen en heb me daarbij ook eens lelijk bezeerd. Geen goede optie voor mij dus.
Bijkomend probleem is dat mijn man late diensten werkt, dus hij moet nog een paar uur slapen als mijn wekker gaat. Die wekker moet dus zo snel mogelijk uit en de lamp mag niet aan. Een daglicht wekker kan dus ook al niet. Apart van mijn man slapen gaat niet, dan word het in de woonkamer op de bank of op mijn dochters kamer. Dat schiet ook niet op natuurlijk en mijn man is daar ook best wel fel op tegen.

Misschien een beetje raar, maar ik heb zelfs geprobeerd om de wekker bij mijn dochter op de kamer te zetten. Als zij wakker word dan komt ze mij altijd wakker maken, en op haar zit natuurlijk geen snooze of uit knopje. Maar helaas, dochterlief van 6 slaapt gewoon heerlijk door het vervelendste wekkergeluid heen op maximaal volume. Dat had ik eigenlijk ook wel verwacht, want toen ze nog een baby was had ze vanaf dag 1 al hetzelfde dag/nacht ritme als ons en sliep ontzettend diep. Wat echt heerlijk was aangezien ik altijd tot minimaal 10 uur kon uitslapen met een pasgeboren baby (wie heeft die luxe nou?) maar nu met school is het een drama.

Ik moet haar soms langer dan 20 minuten wakker aaien/kusjes geven/kietelen en vooral ook schudden en tegen haar praten. Als ik dan 20 minuten met mijn suffe kop in de kou heb gestaan langs haar bed dan vind ik het meestal wel mooi geweest en druppel ik wat water in haar gezicht. Vind het niet eerlijk want ik weet dat ze het niet expres doet, maar iedere dag te laat op school, daar komen ook problemen van. En meestal hebben we al weinig tijd omdat ik al zo moeilijk wakker word.

Nu vraag ik me dus af, is hier iets aan te doen? Ik kreeg in de puberteit altijd melatonine van mijn moeder, maar dat hielp toen echt helemaal niks. Het lijkt wel een aangeboren afwijking ofzo. Mijn moeder heeft daar vroeger al dokter na dokter voor bezocht omdat een peuter/kleuter/kind toch echt niet na twaalven wakker in bed hoort te liggen. Ze was zo ten einde raad dat ze zelfs alternatieve genezers heeft bezocht wat ook niets heeft uitgehaald.

Misschien is het ook noemenswaardig om te vermelden dat ik rond mijn 17de (als zeer opstandige puber die niet meer naar school ging) leefde in een 1,5 dag ritme. Meestal was ik ongeveer 24 uur aan een stuk door wakker voordat ik me slaperig genoeg voelde om naar bed te gaan en dan sliep ik ongeveer 12 uur lang. Zo leefde ik dus steeds in een 1,5 dag ritme. Dat voelde voor mij heel prettig en natuurlijk. Ik had voor het eerst in mijn leven geen moeite meer met in slaap vallen.

Als ik nu optijd naar bed ga (rond 23 uur), val ik meestal tussen half 1 en half 3 in slaap. En soms ook helemaal niet als ik een belangrijke afspraak heb waarvoor ik bang ben me te verslapen. Als er meer van die afspraken zijn in een week ben ik soms tot wel 5 dagen wakker. Dat is voor mij wel een probleem, want ik voel me dan vaak continu moe door slaapgebrek. En dan val ik wel makkelijk in slaap, maar op de meest onhandige momenten op de bank…

Dochter slaapt overigens meestal niet voor 10 uur, ze ligt wel tussen 7 en 8 in bed. Ze staat dus ook iedere ochtend moe op, net als ons.

Ik weet niet of dit door Ad(H)D kan komen, hier hebben mijn man en ik allebei last van en hoogstwaarschijnlijk onze dochter ook.
Of dat we toevallig allemaal een zelfde slaapstoornis hebben. Of dat we ‘gewoon’ nachtmensen zijn. Ik heb verder ook medicatie voor ADD, dexamfetamine, wat de slaapbehoefte remt en dus niet echt bijdraagd aan een goede nachtrust. Maar als ik die niet neem overdag ben ik zo suf, dat ik helemaal niets doe en dan raakt het huishouden verwaarloosd.

De huisarts vind dat het allemaal door stress komt en door mijn piekerende ADD-hoofd of de rebound van de medicatie, maar tenzij ik belangrijke afspraken heb, heb ik niet het idee dat ik lig te piekeren in bed.
Hier kan ik dus ook geen hulp van verwachten ze lijkt ook niet echt verder te willen denken. Het woord slaapstoornis heeft ze ook nog nooit uitgesproken.
Vandaar dat ik hier even wil informeren met een zo gedetailleerd mogelijk verhaal. Helaas is het een beetje langer geworden dan ik had gehoopt, maar dan heeft u wel een zo volledig mogelijk beeld.

Ik hoop dat iemand me kan helpen in de goede richting, en dat er iets aan te doen is. Want ik heb echt geen zin om mijn hele leven iedere dag zo tegen de klok te moeten vechten. Het is knaplastig om zo mijn hoofd boven water te houden in deze maatschappij en ik wil problemen oo school met mijn dochter graag voor zijn.