Hallo,

ik ben een vrouw van 41 jaar en ik kamp al zeker twee jaar met ernstige vermoeidheid. Ik heb een druk gezin met drie kinderen waarvan 1 zorgenkindje. Ik sport 2 keer in de week, al kost dat wel steeds meer moeite. Na een paar uur normale dagelijkse bezigheden ben ik al helemaal op. Even rusten helpt wel (al is daar vaak geen tijd voor). Ook vind ik het moeilijk te accepteren dat iemand van mijn leeftijd overdag moet rusten. Ik vind de vermoeidheid meer dan je normaal in mijn situatie zou kunnen verwachten.

Ik ben in het verleden verschillende keren hiermee naar de huisarts geweest maar hij kon mij niet echt verder helpen. Hij wilde me wel doorverwijzen naar een vermoeidheidscentrum maar ik kon me daar niet echt in vinden. Die is er namelijk op gericht om met behulp van cognitieve gedragstherapie mensen stapje voor stapje weer aan de gang te krijgen, maar ik doe de meeste dingen nog. Er is wel een keer een tekort aan vitamine D gevonden, waarvoor ik supplementen heb gehad. Mijn B12 was in orde. Maar mijn klachten zijn nog niet over, er zijn er juist meer bijgekomen.

De laatste maanden heb ik naast de vermoeidheid ook last van spiertrekkingen over mijn hele lichaam. In mijn gezicht, bovenarmen, handen, billen, benen en voeten. Het is constant aanwezig, maar verspringt wel van locatie. Ook is mij opgevallen dat wanneer ik erg moe ben de rechterkant van mijn gezicht niet zo goed meedoet. De spieren zijn zwakker en ook mijn tong is dan scheef. Ik voel mij soms onzeker met lopen en heb vaak een zwak gevoel in mijn bovenbenen (vooral te merken bij traplopen en sporten). Ook heb ik een vreemd gevoel in mijn voet.

Mijn vraag is of dit een reden is om terug te gaan naar de huisarts, ondanks dat hij me in het verleden niet verder kon helpen. Of zouden mijn klachten allemaal ‘tussen de oren’ kunnen zitten, een vorm van overbelasting? De vermoeidheid is zo misschien wel te verklaren maar ik weet niet of de spiertrillingen en zwakte in mijn gezicht hier ook bij passen.