(persoonlijke vraag)
Ik (18) en mijn vriendin (17) in Amerika hebben al een tijdje een relatie met elkaar, het probleem is dat ze me laatst verteld heeft dat op het moment dat ze 18 wordt, ze zichzelf wil steriliseren door middel van het dichtbranden van de eileiders. Ze is extreem vast, en luistert ook op geen enkele manier naar me, zelfs na het vertellen van alle voor- en nadelen, de mening die ik hierover heb, en zelfs naar het vragen naar haar motivatie hiervoor. Hieronder een korte samenvatting van wat er van belang is:
Over haar:
– Ze is zwaar depressief, ze woont bij een persoon, waarvan als deze weg zou zijn, ze haar leven op zou geven, niet bij haar ouders thuis, de familie situatie is gecompliceerd.
– Ze heeft omnophobia/pantophobia, onder andere een phobie voor de dood (positief gezien, wat haar onthoud van zelfmoord), maar ook de reden waarom ze de sterilisatie wil doorzetten, namelijk bang dat zij, of het kind het tijdens de geboorte niet zou overleven, wat overigens een relatief kleine kans is, maar voor haar phobie genoeg reden.
– Een tweede reden is dat ze een fetish heeft voor sperma, door dit door te zetten zou ze zonder kans op zwangerschap deze hobby kunnen uitvoeren, ik symphatiseer hier wel bij, nochtans wanhoop, een valide reden.
– Paradoxaal, wil ze wel kinderen, en is ze nieuwsgierig naar hoe onze genen zouden mixen (nl. onze biologische kinderen), maar wil dus adopteren, waar ik dan weer tegen ben, met valide redenen.
– Ook is de pijn bij de geboorte een afschrikking voor haar.
– Ze heeft een aantal beste vriendinnen daar, een daarvan is het met mij eens en wil graag met haar, hierover praten, maar aangezien ze stug door bijt zal dit mogelijk niet succesvol zijn.
(Keywords: Depressie, Niet-thuiswonend, Omnophobia/Pantohphobia, Geboorte pijn, miskraamphobie, eigenwijs)
Mijn visie:
– Ik wil haar toekomstige zelf de mogelijkheid bieden om de keuze voor kinderen (als we dan samenwonen, en we elkaar echt al beter kennen) te maken.
– Op zich, wil ik haar niet forceren om dit niet te doen, maar dan wel op een oudere leeftijd (ca. 30 misschien)
– Geadopteerde kinderen zijn nooit zoals biologische kinderen in het opzicht van het tonen van liefde, ik zou nooit een kind van een ander zoveel liefde kunnen geven als mijn eigen, ik kan de empathie daar niet in vinden, oppassen op een kind van een ander is anders, ik ben dan zeer zorgzaam, maar van jaar 0 tot ca. 30 van een onbekend genotype, dat kan ik mezelf niet voorstellen.
– Ik verplicht haar geen kinderen, als ze 30 is en nog steeds geen kinderen wil, accepteer ik dit en zal ik met volliefde de rest van onze partnerschap doorbrengen zonder enige adverse effecten.
– Ik vind dat ze veel te jong is om zo’n permanente abrupte keuze te maken, zo ben ik ook geen fan van tattoos of piercings, ik ben nogal gesteld op het lichaam, het gezicht, maar ook zeker de persoon van binnen (alles telt dus [even] zwaar mee).
– Ik doe dit niet voor mezelf, maar voor haar (of ons), ik wil niet over haar heersen, zo zeer dat ik voor haar deze keuze maak, maar ze moet realiseren dat ze simpelweg fout zit, (lekker egoistisch, maar zo zie ik het gewoon)
– Stel we zouden uit elkaar gaan, dan zouden haar kansen op een nieuwe vriend een stuk verkleinen, die mogelijk dezelfde redenen als ik hebben.
– Ik doe al zo veel voor haar, er zijn vrijwel geen limieten, maar dit is echt het eerste waarop ik stuit en vast loop en een concrete mening over heb, waar ik me niet uit kan wurgen.
(Keywords: Toekomst mogelijkheden, Zorgzaam, Geen Adoptie, mild, vrijwel geen concrete eigenwijze meningen)
Mijn vraag is dus, hoe ga ik hiermee om, wat is de beste uitweg voor ons beiden?
Als u aanvullende informatie nodig heeft, laat het me weten.
