Beste heer/mevrouw,
Het verhaal begint 10 jaar geleden, in mijn studententijd. Van de ene op de andere dag toen ik terug liep van mijn werk bij de V&D had ik enorme pijn in mijn linker bovenbeen. Ik kon er amper op lopen, het stond in brand maar was tegelijkertijd ook gevoelloos. Via de huisarts destijds naar de neuroloog verwezen. Zij deed allerlei testjes met watjes en prikkertjes om te bepalen waar de gevoelloze plek zat. Conclusie was “meralgia paraesthetica”, kwam vaak voor bij backpackers of mensen met overgewicht (dat had ik toen wel iets maar niet overdreven). Naar huis met medicijnen, amitriptyline. Dat werkte tegen de pijn, maar de dofheid bleef. Ik weet niet precies na hoeveel tijd, maar ik werd zwanger dus ben ik gestopt met de medicijnen. Tijdens en ook na de zwangerschap was het best te doen. Pijn was er alleen bij lang staan, of veel lopen. Dofheid was er nog steeds, stoten deed heel pijn maar dat is in de jaren minder geworden.
Vorig jaar november (2015) merkte ik in bed ineens een raar gevoel aan mijn onderbeen. Het dekbed voelde koud, ik voelde mijn voet niet. Heel vreemd. Twee dagen gewacht, maar het ging niet weg, dus naar de huisarts. Die dacht aan een zwelling bij mijn kuitbeen, dus naproxen mee gekregen. Als het daarna niet weg was moest ik naar de podotherapeut om mijn zooltjes (had ik sinds juni) na te laten kijken. Dat dus gedaan, die waren goed. De podotherapeut dacht aan een zenuw die klem zou zitten bij mijn scheenbeen net onder mijn knie en verwees me door naar de fysiotherapeut. Bij het eerste bezoek aan de fysiotherapeut daar losgemaakt, ik voelde inderdaad extra tintelingen in mijn enkel en voet. De week daarna geen effect. Bij het tweede bezoek bij mijn onderrug los gemasseerd, dat voelde ik ook onder op mn voet en extra tintelingen op mn onderbeen. In de week erna leek de doffe plek kleiner te worden. In november begon de plek bij mijn linker enkel, linkse deel bovenop mijn voet, maar ook onderop mijn voet, met name bij de grote teen, en ook aan de buitenkant van mijn onderbeen richting mijn knie. Gisteren mijn derde afspraak, maar ik ben vorige week van de trap gevallen…
Vorige week dinsdag met flessen in mijn hand wilde ik de kelder in lopen, mijn schoenen waren nat want ik gleed uit. Ik heb mezelf niet opvangen, en ben 3 tredes de kelder in gevallen. Ik hoorde een flinke knak. Even gewacht, ik kon nog bewegen. Rustig opgestaan, gaan zitten. Vooral pijn op mijn n linker ‘heup’ achter, ik kon er niet eens aan komen. Ook op mijn rechter schouderblad pijn, beide plekken flink rood. Voorzichtig wat gelopen, dat ging wel. Zelfs de trap op. Het voelde als een flinke spierpijn, wel ‘te doen’. Smiddags tijdens het staan voelde ik mijn hele linkerbeen warm worden, daarna weer koud, toen tintelingen en daarna was het weer weg. Die tintelingen heb ik wil vaker aan de buitenkant van mijn bovenbeen en dus sinds november ook mijn linker onderbeen, maar dit was mijn hele been. Maar goed, woensdag rustig aan gedaan, wel thuis wat gepoetst. Donderdag naar het werk, kinderopvang, rustig aan gedaan, maar je komt er niet onderuit om veel te lopen, bukken en tillen. In de loop van de dag werd de pijn erger. Niet meer alleen spierpijn maar stekende pijn. Wat meer gaan zitten. Vrijdagochtend (vorige week vrijdag) werd ik wakker met pijn. Dat vond ik vreemd, want ik had immers de hele nacht gelegen. Toch naar mijn werk gegaan, maar in de auto deed de koppeling intrappen al ontzettend veel pijn. Met tranen in mijn ogen kwam ik aan. Ik kon maar met kleine pasjes lopen en moest er niet aan denken om te tillen. Express nog even geen pijnstillers genomen omdat ik wil weten waar de pijn zit, en niet door de pijnstilling niet voel of ik te ver ga. Omdat sinds november ook mijn linker onderbeen gevoelloos is, en ook wat kracht heeft verloren maakte ik me toch wel zorgen. De huisarts gebeld, ik kon in de pauze nog komen. Hij tikte met zijn vuisten op mijn ruggenwervel onderin, dat ging wel. Maar een stukje er naast was er pijnlijk. Volgens hem si gewricht ontstoken, waarschijnlijk doordat ik donderdag met werk teveel had gedaan. Als er een scheurtje in zou zitten zou dat vanzelf genezen. Naar huis met naproxen 500mg en diazepam 5mg. Volgens de huisarts ‘gepaste rust’, wel blijven bewegen. Auto rijden mag met deze klachten én medicijnen niet. Een voordeel, anders zou ik misschien wel naar mijn werk zijn gegaan. (Ik heb er veel moeite mee om ziek te zijn omdat ik een gigantisch schuldgevoel heb ontwikkeld op dat gebied, ik kan daardoor mijn eigen gezondheid nauwelijks boven het bedrijfsbelang zetten…) Het weekend beide medicijnen 2x per dag. Gisteren 1x diazepam gepakt, ik wordt daar erg suf en duizelig van en val bijna meteen in slaap. Daarentegen voel ik wel meer spanning op mijn spieren als ik het niet pak. Ik ben gisteren dus naar de fysiotherapeut geweest. Bevestigde si-gewricht, op mijn buik liggen op de tafel was mega pijnlijk. Hij had ook nog overleg gehad met de huisarts over mijn zenuwpijn waarvoor ik bij hem kwam, huisarts adviseerde amitriptyline tegen de ‘pijn’. De pijn is niet echt het grootste probleem, althans niet groot genoeg om er zulke medicijnen voor te nemen. Ik maak me meer zorgen over de oorzaak van het hele probleem. Met medicijnen los ik de klachten wel op, maar niet de oorzaak. Ik maak me zorgen. Dat doe ik al sinds november, en nu nog extra nu ik ben gevallen. Wat als straks ook mijn rechter onderbeen gevoelloos wordt? (Mijn rechterbovenbeen is ook gevoelloos geworden, maar het is 10 jaar geleden begonnen met mijn linkse bovenbeen).
Ik heb het gevoel dat mijn verhaal wat te ingewikkeld is voor de huisarts en fysiotherapeut. Ze behandelen de klachten, niet de oorzaak. De fysiotherapeut denkt dat ook de gevoelloosheid in mijn onderbeen vanuit mijn rug komt en niet vanuit mijn kuitbeen zoals de podotherapeut denkt. In de praktijk heb ik, afgezien van de val van vorige week, weinig last van mijn bovenbenen. Wel vaker van mijn linker onderbeen, maar dat was in het begin ook toen ik net last had van mijn bovenbenen. De afgelopen weken heb ik ook het gevoel alsof mijn grote teen / tenen vast zitten in een gat in mijn sok, de ‘rand’ (die er niet is) is heel pijnlijk. Vaak voelt mijn linkse voet koud, tintelt mijn linkse been.
Ik wil weten wat er aan de hand is. Ik kan me er niet zomaar bij neerleggen dat hier niks aan gedaan kan worden. Eerlijk gezegd ben ik een beetje bang, het is immers wel mijn rug. Daarnaast zit ik ook al jaren met een kinderwens. Ik heb al een dochter van 6,en ben al 4 jaar bezig in het medische circuit. Na een jaar pauze gaan we binnenkort weer verder. Ik snap dan ook niet dat de huisarts zoiets als amitriptyline voorschrijft, want dat is echt niet goed als ik zwanger wordt! Misschien voel ik me ook wel niet serieus genomen, of misschien zoek ik er teveel achter. Ik weet het niet. Ik ben heel benieuwd naar jou/jullie mening en advies. Ik zou er erg mee geholpen zijn!
Alvast bedankt!
Groetjes
Minka
